1. وصیتهاى شیخ حسنعلى نخودکى اصفهانى پسرم! تو را به این چیزها وصیّت و سفارش مى کنم: اوّل، آنکه نمازهاى یومیّه خویش را در اوّل آنها به جاى آورى! دوم، آنکه در انجام حوایج مردم، هر قدر که مى توانى، بکوشى و هرگز میندیش که فلان کار بزرگ از من ساخته نیست؛ زیرا اگر بنده خدا در راه حق، گامى بر دارد، خداوند نیز او را یارى خواهد فرمود. سوم، آنکه سادات را بسیار گرامى و محترم شمارى...! چهارم، از تهجّد و نماز شب غفلت مکن و تقوا و پرهیزکارى پیشه خود ساز! پنجم، به آن مقدار تحصیل کن که از قید تقلید وا رهى. 2. حجّت براى طلاّب ملّا صالح مازندرانى رحمه الله از علماى بنام و معروف فرمودند: «من در پیشگاه خداوند بر طلاب حجت هستم، زیرا احدى از من فقیرتر نبود؛ به طورى که زمانى قدرت تهیه چراغ براى مطالعه نداشتم و در حافظه و استعداد، کسى فراموش کارتر از من نبود. هر زمانى که از منزل خارج مى شدم، در موقع برگشتن خانه ام را گم مى کردم و اسامى فرزندانم را فراموش مى کردم و در سن 30 سالگى شروع به تعلیم (تعلّم) حرف تهجى نمودم؛ ولى با پشتکار و همت زیاد خداوند بر من منّت نهاد و تحصیل علم نمودم.» 3. تمام علم طب در یک آیه هارون الرشید، طبیبى مسیحى داشت که بسیار معروف بود. روزى این طبیب به یکى از دانشمندان اسلامى گفت: من در کتاب آسمانى شما چیزى از طب [و پزشکى [نمى یابم؛ در حالى که دانش مفید بر دوگونه است: علم ادیان و [علم] ابدان. او در پاسخ گفت: خداوند همه دستورات طبّى را در نصف آیه اى از قرآن کریم بیان کرده است: «کُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا»؛ «بخورید و بیاشامید؛ ولى اسراف نکنید!» و پیامبر ما نیز طبّ را در این دستور خویش خلاصه کرده است: «اَلْمِعْدَةُ بَیْتُ الدَّاءِ وَ الْحِمْیَةُ رَأْسُ کُلِّ اَلدَّوَاءِ؛ معده خانه دردها و نگهدارى [و پرهیز و کم خورى[ ریشه تمام دواهاست.» طبیب مسیحى که این سخن را شنید، گفت: قرآن شما و پیامبرتان براى جالینوس طبى باقى نگذاشته است. 4. خصلتهاى نیک سگ امیر مؤمنان على علیه السلام فرمود: «خوشا به حال آن کسى که زندگى اش به سگان شباهت دارد! در زندگى سگ ده خصلت [نیکو] وجود دارد که سزاوار است مؤمن آن را دارا باشد: 1. براى او در بین مردم قدر و منزلتى نیست و این همان حال مسکینان و بیچارگان است. 2. اینکه ملک و مالى ندارد و فقیر است. این همان صفت مجرّدان [و افراد بى اعتنا به دنیاست]. 3. براى او خانه و لانه معین نیست و تمام زمین خانه اوست و این از علامات متوکلان است. 4. غالب اوقات را گرسنه به سر مى برد و این از آداب صالحان است. 5. اگر صاحبش صد تا زیانه هم به او بزند، در خانه او را رها نمى سازد و این از صفات مریدان [خدا] است. 6. شب هنگام به جز اندکى نمى خوابد و این حالت محبّان و دوستداران [خداوند] است. 7. اینکه طرد مى شود و در حق او جفا شود؛ ولى اگر او را [با این حال [بخوانند، اجابت مى کند و کینه ندارد و این نشانه خاشعان و فروتنان است. 8. آنکه به آنچه صاحبش از طعام مى دهد، راضى است [و بیشتر نمى خواهد] و این از حالت قانعان است. 9. بیشترین عملش سکوت است و این نشانه خائفان است. 10. هرگاه بمیرد، میراثى به جاى نگذارد و این حالت زاهدان است.

پدیدآورنده: سید جواد حسینى